شهادت مظلومانه حضرت امام علی(ع) تسلیت باد
هنگامی که به امیرالمومنین می نگریم، به نحو اعجاب برانگیزی تمام صفات عالی و ممتاز انسانی را در این وجود مبارک جمع می بینیم. این وضعیت از سخنان و نوشته های گران سنگ علی علیه السلام نیزکاملاً هویداست؛ چرا که سخنْ، نماینده شخصیت گوینده آن است.
شخصیت علی علیه السلام آمیزه ای از والاترین رُتبه از عدالت، عشق و محبّت به خدا و مردم، صبر و حلم، مروّت، جنگ آوری و سلحشوری، علم سرشار، مدیریت و ده ها صفات دیگر است که این ترکیب شخصیتی، بسیار فراتر از ظرفیت انسان های معمولی است.
علی(ع) یکی از کاتبان وحی و در ردیف زاهدان معروف و خطبای مشهور عصر رسول خدا (ص) بود که قرآن را جمع‌آوری کرد و بر پیامبر(ص) عرضه داشت و از امتیاز مصاحبت دایمی و نزدیکی معنوی با رسول خدا (ص) برخوردار بود.
او به عنوان مبارز و پرچمدار در میدان‌های جنگ، یکی از حامیان اصلی رسول خدا (ص) بود و همچنین در انجام ماموریت‌های دیپلماتیک (سیاسی)، یکی از رازداران پیامبر(ص) بود که بارها از جانب وی به مناطق مختلفی رفت. علی (ع) در مکتب خود، انسان های بزرگی چون مالک اشتر، ابن عباس و محمد بن ابوبکر را تربیت کرد و یک جریان قوی عدالت گستر را در تاریخ بشری پدید آورد.
عطوفت علی (ع) نیز به حدی است که همواره نگران ایتام و بینوایان است. در دل شب برای آنها غذا می برد، کودکان یتیم را روی زانوهای خود می نشاند، با دست های نوازشگر خود، لقمه در دهانشان می گذارد تا خنده بر لب آنها بنشاند. درعین حال، چنان استوار و باصلابت است که وقتی عده ای کج اندیش و متعصب به بهانه های واهی می خواهند اساس حکومت براندازند و می بیند که هیچ موعظه ای در آنها موثر نیست، قاطعانه رو در روی آنها می ایستد.
"ابن ابی حدید" شارح بزرگ نهج البلاغه و از متفکران برجسته جهان اسلام می نویسد:
«امتیازات علی علیه السلام از لحاظ عظمت و جلال و شهرت در آن حدّ اعلاست که شرح کردن و بحث و تفصیل دادن آنها ناروا و بیهوده است... من چه بگویم در حق مردی که دشمنانش نتوانستند عظمت ها و فضایل او را منکر شوند و همه آنان به برتری شخصیت او اعتراف کردند...؟ من چه بگویم درباره مردی که همه فضیلت ها به او منتهی می شود و هر مکتب و هر گروهی خود را منتسب به او می سازد. آری، او رئیس همه فضیلت ها است».
پس از شهادت امام(ع)، حسن بن على(ع) به خطبه ایستاد و خدا را ستود و بر او ثنا گفت و بر پیامبر درود فرستاد و سپس گفت:
«امشب مردى درگذشت که پیشینیان به حقیقت او نرسیده اند و آیندگان هرگز مانند او را نخواهند دید. کسى که چون نبرد مى کرد، جبرئیل در طرف راست و میکائیل در طرف چپ او بودند. به خدا سوگند، در همان شبى وفات یافت که موسى بن عمران درگذشت و عیسى به آسمان برده شد و قرآن نازل گردید.»
بدین طریق شعله هاى پرفروغ حیات انسان والایى که در کعبه زاده شد و در مسجد به شهادت رسید، خاموش شد. انسانى که پس از رسول اکرم (ص)، جهان براى او همتایى ندیده و نخواهد دید.
نه در جهاد و ایثار براى او نظیرى بود، نه در علم و آگاهى از اسرار هستى، نه در دیگر فضائل، تا آنجا که وجود شریفش مجموعه اى از کمالات بود که هرگز در شخصى گرد نمى آیند.
شهادت مظلومانه مولای متقیان حضرت علی(ع) را بر عموم مسلمانان به ویژه کارشناسان رسمی دادگستری استان آذربایجان شرقی تسلیت عرض می نمائیم.
